Inaugural Message of Vice President Leni Robredo
Oath Taking of the Vice President of the Philippines
Quezon City Reception House, June 30, 2016

Minamahal kong mga kabayayan:

May mga sandali sa ating buhay na mas matingkad kaysa sa iba. Noong nagkakilala kami ni Jesse. Noong nasilayan ko sa unang pagkakataon ang mukha ng aming mga anak. Noong bumagsak ang kanyang eruplano.

Ngayon, narito na naman tayo sa isang mahalagang yugto.

Nagpapasalamat akong kasama ko kayo sa oras na ito. Kayong nagbigay ng inyong tiwala at umako ng ating laban bilang laban niyo rin. Samahan ninyo ulit ako sa aking bagong paglalakbay.

Ang sandaling ito ay hindi lamang tungkol sa akin. Ito ang ating pagkakataong masama ang mga nasa laylayan ng lipunan tungo sa maginhawang buhay sa mas malawak na paraan.

Sa isang katulad nating nakikipagpulong sa riles ng tren, natutulog sa bangka at sumasakay sa habal-habal para maabot ang ating mga pinaglilingkuran, ito ay isang malaking biyaya para lalo pang makapaglingkod.

Tayo ay nasa posisyong ito dahil hindi natin matalikuran ang tawag ng paninilbihan, at hindi natin sasayangin ang pagkakataong paigtingin ang ating mga ipinaglalaban.

Niyayakap natin ang responsibilidad na ito, na may buong pagpapakumbaba, pasasalamat, at pagsusumikap.

Ang mga pangarap ng ating Pangulo at ating mga plano para sa bansa ay nagkakatugma patungo sa iisang hangarin: ang mabigyan ng tunay na kaunlaran ang ating mga kababayan, lalo na ang mga napag-iiwanan.

Marami nang naumpisahan pero marami pa ring kailangang punan. Kaya ang ating panata ay malagpasan ang kahit ano pang hamon.

Hindi natin hahayaang mapigilan tayo ng ano mang balakid upang makapagsilbi at handa tayong makipagtulungan sa lahat.

Ang tanging paraan para matupad ang hangaring ito para sa ating bansa ay ang sama-samang pagkilos. Naniniwala ako na sa panahong tila may mga matitinding hidwaan na nangyayari sa mundong kinagagalawan natin, ang hamon sa atin ay magsama-sama, paigtingin ang ating pagkakaisa, at gawing lakas, hindi hadlang, ang ating pagkakaiba.

Kailangan nating gawin ang tama para sa karamihan, hindi lang sa iilan. Ang katapatan ay dapat ibigay sa ating pinangakuang pagsisilbihan kahit labag ito sa pansariling interes. Namulat tayo sa ganitong uri ng pagsisilbi at itutuloy natin habang tayo’y nabubuhay.

Bukas ang pintuan ng Tanggapan ng Pangalawang Pangulo sa lahat – anuman ang katayuan sa buhay, paniniwala, o partido.

Tayo ay magiging tanggapan na palaging nakikinig sa boses ng taumbayan.

Hangad nating maging magkatuwang ang pamahalaan at pribadong sektor tungo sa pagbabago, para sa mga nasa laylayan ng lipunan na dapat nating paglingkuran.

Ang ating pagtutulungan ang ating pinakamabisang puhunan. Napatunayan na nating hindi sagabal ang anumang kakulangan sa totoo, tapat at pursigidong paglilingkod. Ang pagsubok ay kabilang mukha lamang ng pagkakataon.

Itong ito ang kwento ng ating paglalakbay. Noong nagsimula tayo, parang walang naniniwalang may pag-asa tayong manalo. Ngunit dahil sa pagbubuklod ng ambag ng bawat isa – tulad ni Nanay Alberta na nagsangla ng singsing para makatulong sa ating kampanya, tulad ng paglalakbay muli ng Sumilao Farmers, tulad ng mag-amang pinagtagpi-tagpi muli ang napunit nating posters, tulad ng marami sa inyong kasama ko ngayon na nagsakripisyo – nanaig tayo.

Kapag naninindigan tayo para sa mga pinaniniwalaan natin, kapag handa nating pagsakripisyuhan ang ating mga layunin, ang imposible ay kinakayang gawing posible.

Kaya buo ang loob ko na marami tayong magagawa sa anim na taon. Inaaya ko kayong lahat na nais tumulong na magtungo sa ating tanggapan para sabay sabay tayong mangarap at kumilos para mabigyan natin ng mas magandang buhay ang ating mga kababayan.

Pagsama-samahin natin ang ating mga hangarin at kakayahan upang makalikha tayo ng makabuluhang pag-unlad.

Ang pangunahin nating tututukan ay gutom at sapat na pagkain, kalusugan para sa lahat, kaunlaran ng kanayunan, edukasyon at people empowerment. Sa mga larangang ito, walang dapat sayanging oras. Ang pangarap natin ay maibsan ang paghihirap sa lalong madaling panahon. Niyayaya ko kayong muli akong samahan sa paglalakbay na ito.

Sa unang isandaang araw, plano nating magtungo sa malalayo at maliliit na barangay sa bansa, upang alamin ang mga bagay na nais niyong matugunan.

Ito ang sinimulan na nating gawin sa ating distrito sa lalawigan ng Camarines Sur – kung saan ako isinilang, nag-aral, nagtayo ng pamilya, namulat sa mga problema ng lipunan at kung saan napudpod ang ating mga tsinelas sa paghahanap ng mga mabisang solusyon sa kahirapan.

Umaasa tayo na sa pagdala natin sa Tanggapan ng Pangalawang Pangulo sa inyong mga barangay, mas mararamdaman ninyo na totoong nariyan ang pamahalaan para sa inyo.

At kapag nadama ninyo iyan, magkakaroon din tayo ng inspirasyon na simulan ang pagbabagong loob.

Nakita natin ito sa mga magsasaka at mangingisda na ating natulungan, sa bawat inabusong asawa na ating binigyang lakas, o sa bawat katutubo o manggagawang nakasalimuha.

Anumang pagbabago sa ating bayan ay nagsisimula sa pagpupursigi ng bawat Pilipino. At kapag nagkaisa tayo, walang imposible.

Sabi nga ni Jesse nuong siya ay nabubuhay pa: “What brings us together as a nation is far more powerful than what pulls us apart.”

Sa panahon ng matinding hidwaan, ang pagkakaisa ng ating bansa ang tanging pag-asa. Iba iba man ang ating pinanggagalingan, iisa ang ating hangarin: na ang bawat pamilyang Pilipino ay mamuhay ng may dangal.

Ang sandaling ito ang simula ng sama-sama nating pagtupad sa hangaring ito.

Maraming salamat sa inyong lahat at mabuhay ang Pilipinas.

--

(English version)

To my beloved countrymen:

There are moments in our lives that shine brighter than others. Like when I met Jesse. Or when I saw my children’s faces for the first time. Or when the plane crashed.

We are facing one of those moments once again.

I will be forever grateful that you are here today. You, who have given me your trust and have taken this fight as your fight. I am touched that you are with me again in this journey we are about to take.

But this journey is not just about us. This is a chance to bring those at the fringes of society to prosperity—in a bigger, more powerful way.

This is a dream come true for someone like me who hold consultation meetings on train tracks, sleep on boats, and ride single-motor version of tricycles called habal-habal to reach those we need to serve.

We are in this position because we cannot and will not turn our backs on the responsibility for inclusive growth and progress that matters, and we will not waste this chance to lift our advocacy to higher levels. We accept this chance to serve with humility, gratitude and a commitment to excellence.

The chosen direction of our President and our plans for the country have wide intersections and converge on the singularity of this vision: of bringing real prosperity to our people, especially those that have been left behind.

Much has been done, but we continue to face more challenges. That is why we aim to resolutely face all obstacles, determined to eradicate them.

We will not allow anything to derail us in our goals and we are willing to work with all to bring our plans to fruition.

The only way for all of us to realize our vision for our nation is to work together. During these times when there seem to be significant divisions and conflict in the world, the challenge is to come together, celebrate our commonalities and differences, and turn them all into strengths.

We must do right by the people, not only by our own people. Our loyalties must lie on those we are sworn to serve, even at the cost of personal interest.

This has always been the manner by which we have served; and it will remain that way for the rest of our lifetime.

The doors of the Office of the Vice Presidency are always open. Ours will be a listening office. We seek to unite the government and the private sector in a partnership for change, for those at the fringes of society that we have vowed to serve.
Our plan is to create partnerships between the government and the private sector towards real change.

Collaboration is today’s most important and powerful resource. In our world today, our most important work are the things that we can do together.

If you recall, this is exactly the story of our journey together. When we started, very few believed that we had a sliver of chance to win. But because of the
contributions of each single individual— like Nanay Alberta who pawned her ring to help with the campaign, like the Sumilao farmers who walked again to Metro Manila, like the dad-and-son tandem we randomly witnessed fixing our destroyed posters—like each one of you who sacrificed so much to get us where we are now and believed when nobody believed.

When we stand for what we believe in, when we are ready to sacrifice our personal interests, we can make the impossible possible.

We can accomplish many things in the next six years. We invite all who have a passion for helping the poor, for fixing systems for the poor, for unlocking barriers that perpetuate the status quo in the poorest areas of our country, to come to our office.

We will streamline and bring all these efforts together so that we can extract the highest possible impact from each point of collaboration.

We have identified hunger and food security, universal health care, rural development, education and people empowerment as our main priorities. In these areas, there is no time to lose because every day, there is real suffering on the ground. Our dream is to make a head way on easing that suffering as soon as we can. Join me.

Together, let’s take another journey.

In our first 100 days, we plan to once again go to the farthest and the smallest barangays to pray with you, to laugh and cry with you, and most of all to listen to the things that you want changed. This is what we did in Naga City and in our district—the place where I was born, where I built a family with the love of my life, the place that formed my awareness of society’s problems, and calcified in my mind the solutions that work best. The place that gave birth to myself as a public servant.

The transformation that we personally saw in our district as we literally wore out our slippers walking with people on the ground, strengthens our resolve that this is the best way to bring about change in our nation.

We hope that as we bring the Office of the Vice Presidency to your barangay, you will feel the government is truly there for you, and when you feel that, you will be inspired to spark your own change as well.

When change begins in ourselves, the change we want to see in our nation will truly happen. We have seen this in the farmers and fisherfolk we have helped, in each battered woman we tried to empower, in each indigenous person, or barangay health worker.

Any groundswell begins from an individual’s resolve. If you want our country to leave behind the things that hold it down, we must start within. That will spark a real groundswell, a unity of effort that brings about strength.

Whatever change we want to see in our nation must begin within ourselves. And when we do that together, nothing is impossible.

As Jesse used to say when he was alive: “What brings us together as a nation is far more powerful than what pulls us apart.”

During these times of conflict, unity is most important for our nation. We may come from different walks of life or different advocacies, but our dreams are the same: that each Filipino will live a dignified, prosperous life.

This moment, today, is the start of the fulfillment of these dreams.

Thank you very much and mabuhay ang Pilipinas!

--

(Cebuano version)

Mga gimahal kong kababayan:

Dunay mga higayon sa atong kinabuhi nga mas mahinungdanon kaysa uban. Dihang nagkaila mi ni Jesse. Dihang una nakong nasiplatan ang nawong sa among mga anak. Dihang nahagsa ang iyang eroplano.

Karon, dia napod ta sa laing mahinungdanong yugto.

Nagpasalamat ko nga nagkauban ta ning orasa. Kamo nga mihatag nako sa inyong pagsalig ug miangkon sa akong pakigbisog isip inyo sab. Ubani na sab ko ninyo sa bag-o nakong panaw.

Dili lamang bahin kanako kining higayona. Kini ang panahon nga makauban nato ang mga naulahi sa katilingban paingon sa tawhay nga kinabuhi sa mas malangkubon nga pamaagi.

Sa sama kanato nga makigtigom sa riles sa tren, matulog sa bangka ug mosakay sa habal-habal aron maabot ang atong mga gialagaran, usa kini ka dakong gasa alang sa dugang nga pag-alagad.

Ania ta ning posisyona tungod kay dili nato matalikdan ang tawag sa pagserbisyo, ug dili nato usikan ang kahigayonan aron dugangan ang atong panlimbasog. Dawaton nato kining maong responsibidad, uban ang pagpaubos, pasalamat ug paningkamot.

Ang mga damgo sa atong Pangulo ug ang atong mga plano alang sa nasud managsama ra og tumong: ang paghatag og tinuod nga kauswagan sa atong mga kababayan, labi na niadtong mga nabiyaan.

Daghan na ang nasugdan apan daghan pod ang angayng idugang. Mao nga manumpa kita aron sa pagbuntog sa bisan unsang hagit.

Dili ta mosugot nga pugngan kita sa bisan unsang babag sa pagserbisyo ug andam kita nga makigtambayayong sa tanan.

Ang bugtong paagi aron makab-ot nato ang atong tumong alang sa atong nasud mao ang paglihok isip usa. Nagtuo ako nga bisag adunay kusog nga panagbangi ning kalibutan nga atong gipuy-an karon, ang hagit kanato mao ang paghiusa, ang paglig-on sa atong pagtinabangay, ug ang paghimo sa atong panaglahi isip kusog, imbis nga babag.


Kinahanglang buhaton nato kung unsay sakto para sa kadaghanan, dili sa pipila lang. Ang pagkamatinud-anon angay ihatag ngadto sa gisaaran ta sa pag-alagad bisan kung sukwahi kini sa personal nga interes. Nabuhi ta niining klaseha sa pag-alagad ug ipadayon ni nato sa tibuok tang kinabuhi.

Buksan nato ang ganghaan sa Buhatan sa Ikaduhang Pangulo alang sa tanan – nga way igsapayan sa istado sa kinabuhi, sa tinuohan, o partido. Mamahimo kita isip buhatan nga kanunayng maminaw sa tingog sa katawhan.

Atong tinguha nga magkakuyog ang kagamhanan ug pribadong sektor paingon sa kausaban, alang sa mga napadaplin sa katilingban nga angay natong serbisyohan.

Ang atong pagtinabangay maoy labing maayo natong puhunan. Napamatud-an na nato nga dili babag ang bisan-unsang haw-ang sa tinuod, sinsero ug padayon nga pag-alagad. Ang pagsulay maoy pikas nga dagway sa kahigayonan.

Mao kini ang sugilanon sa atong panaw. Niadtong nagsugod pa lang kita, morag way motuo nga adunay paglaom ang kadaugan. Apan tungod sa paglumpong sa tabang sa matag usa, sama ni Nanay Alberta nga miprenda og singsing para makatabang sa atong kampanya, sama sa pagbaklay pag-usab sa Sumilao Farmers, sama sa amahan ug anak nga misumpay-sumpay pagbalik sa nagisi natong posters, sama sa daghan ninyo nga nakig-uban kanako karon nga nagsakripisyo – mipatigbabaw ta.

Kung mobarog kita alang sa atong mga gituohan, kung andam kita nga mosakripisyo alang sa atong mga tumong, ang imposible mahimo natong buhaton nga posible.

Mao nga hingpit ang akong pagsalig nga daghan kitag mahimo sulod sa unom ka tuig. Gidapit ko kamong tanan nga gustong motabang sa pag-adto sa atong buhatan aron magkuyog kita sa paglaraw ug paglihok aron mahatagan nato og mas nindot nga kinabuhi ang atong mga kababayan.

Hiusahon ta ang atong mga tumong ug kahimoan aron maumol nato ang makahuluganong pag-uswag.

Una natong atimanon ang kagutom ug ang igo nga pagkaon, kahimsog alang sa tanan, kalamboan sa kalungsoran, edukasyon ug people empowerment. Niining maong mga hisgutanan, kinahanglang way oras nga mausik.

Atong damgo nga mapakunhod ang kalisod sa labing daling panahon. Ubani na sab ko ninyo ning maong paningkamot.

Sa unang usa ka gatus ka adlaw, nagplano kita sa pagduaw sa mga lagyo ug gagmayng barangay sa tibuok nasud, aron susihon ang mga panginahanglan nga angayng tubagon.

Gisugdan na kini nato sa atong distrito sa Lalawigan sa Camarines Sur – diin ako gihimugso, mitungha, mipabarog og pamilya, nahigmata sa mga suliran sa katilingban ug diin napudpod ang atong mga tsinelas sa pagpangitag tukma nga sulbad sa kalisod.

Atong gilauman nga sa pagdala nato sa Buhatan sa Ikaduhang Pangulo ngadto sa inyong mga barangay, mas mabati ninyo nga tinuod nga ania ang kagamhanan alang kaninyo.

Ug kung inyo kanang mabatian, aduna na unya kitay inspirasyon nga sugdan ang kausaban sa kaugalingon.

Nakit-an kini nato diha sa mga mag-uuma ug mangingisda nga atong natabangan, sa matag giabusohan nga asawa nga atong napalig-on, o sa matag lumad o mamumuo nga gikasandurot.

Ang bisan-unsang kabag-ohan sa atong nasud nagsugod diha sa padayong paninguha sa matag Pilipino.

Ug kung magkahiusa kita, walay imposible.

Matod pa bitaw ni Jesse niadtong buhi pa siya: “What brings us together as a nation is far more powerful than what pulls us apart.”

Sa panahon sa kusganong panagbangi, ang paghiusa sa nasud maoy bugtong paglaom. Managlahi man ang atong gigikanan, usa ra ang atong pangandoy: nga ang matag pamilyang Pilipino mabuhi nga adunay dignidad.

Kining higayona karon maoy pagsugod sa hiniusang pagkab-ot sa maong pangandoy.

Daghang salamat kaninyong tanan ug mabuhi ang Pilipinas.

--

(Bicolano version)

Mga namomotan kong kahimanwa:

May mga mumento sa buhay ta na mas malaad kisa sa iba. Kan nagkabistohan kami ni Jesse. Kan namansayan ko sa enot na mga pagkakataon an lalawgon kan samong mga aki. Kan buminagsak an saiyang eroplano.

Ngunyan, yaon na naman ita sa sarong importanteng kabtang.

Nagpapasalamat ako na kaiba ko kamo sa oras na ini. Kamo na nagtao nin saindong tiwala asin nag-ako kan satuyang laban bilang laban man nindo. Ibahan nindo ako giraray sa bagong pagbaklay.

An mumentong ini bako sana manungod sakuya. Ini na an satuyang pagkakataong darahon an mga kasaraditan pasiring sa maginhawang buhay sa mas dakulang paagi.

Sa arog kong nakikipagmiting sa may riles nin tren, nagtuturog sa bangka, nagsasakay nin habal-habal nganing maabot sana an mga siniserbihan, ini sarong mas dakulang balaog para mas lalo pang makapagsirbe.

Kita yaon sa posisyong ini huli ta dai madaihan an apod nin paninirbehan, asin dai ta sasayangon an pagkakataong pa-urugon an satuyang mga ipinaglalaban. Inako ta an responsibilidad na ini nin bilog na pagpapakumbaba, pasasalamat, asin pagsusumikap.

An mga pangaturugan kan Presidente asin man an satuyang mga plano para sa banwaan minatugma nanggad, pasiring sa sasarong kamawutan: an matawan nin totoong kauswagan an satong mga kahimanwa, urog nang gayo idtong mga nalilingawan asin mga nawawalat.

Dakul nang napùnan pero dakol pang kaipuhang pùnan. Kaya an satuyang panuga iyo an malagpasan an ano pa man na hamon.

Dai ta papayagang pugulan kita nin ano pa man na ulang nganing makapagsirbe asin handa kitang makipagtabangan sa gabos.

An paagi sana nganing mangyari an mga pangaturugang ini para sa satuyang banwaan iyo an satuyang sarabay na paghiro. Nagtutubod ako na sa panahong garo baga may mga pagkabaranga sa kinabang hinihiruan ta, an hamon satuya ito an mag-iribanan, pakusugon an pagkasararo, asin gibuhong kusog, bakong ulang, an pagkakaiba.

Kaipuhan tang gibuhon an tama para sa kadaklan, bako sana para sa pipira. An dayupot na pagsirbe maninigo sanang itao sa mga pinanugaan tang pagsirbehan minsan ngani dai ini uyon sa pansadiring interes. Nagimàta kita sa arog kaining klaseng pagsirbe asin ipapadagos niyato ini mantang kita nabubuhay.

Bukas an pintuan kan Opisina kan Bise Presidente para sa gabos—anon man an estado sa buhay, pagtubod, o partido. Kita an magigin harong na pirming nagdadangog sa boses kan banwaan.

Mawot ta’ng magin magkatuwang an gobyerno asin an pribadong sektor pasiring sa pagbabago, para sa mga kasaraditan na satuyang pinagsisirbehan.

An satuyang pagtatarabangan ang pinakamakusog na puhunan. Napatunayan ta nang bakong ulang an ano man na kakulangan sa totoo, dayupot asin pursigidong pagsisirbe. An mga angat kabanga sanang lawog kan mga oportunidad.

Iyung iyo ini an istorya kan satuyang pagbaklay. Kan nagpupuon pa sana kita, garo mayong pag-asang manggana. Pero ngunyan, nin huli sa pagsasararo kan mga ambag kan kada saro—arog ni Nanay Alberta kan Sumilao Farmers, arog kan mag-amang pinagdurukot giraray an mga napakit na posters, arog kan kadaklan na kaibahan ta ngunyan na nagsakripisyo—Kita an pinaorog..

Pag naninindugan kita para sa satong pigtutubudan, pag handa kitang magsakripisyo para sa satuyang mga minamawot, an makangangalas kayang gibuhong makatutubod.

Kaya bilog an boot ko na dakol kitang magiginibo sa anom na taon. Iniimbitaran ko kamong gabos na moot magtabang na magdigdi sa sakong opisina para sarabay kitang maghingowa asin maghiro para matawan nin marhay na buhay an satong mga kahimanwa.

Pagsararoon ta an satong mga kamawotan asin kakayahan para makabilog kita nin totoong pag-uswag.

An nanginginutan tang dapat tutukan iyo an gutom asin bastanteng kakanon, marhay na salud para sa kagabsan, kauswagan sa kabubuldan, edukasyon asin pagpapakusog kan namamanwaan. Sa mga linyang ini, mawong dapat masayang na oras.

An hingowa ta iyo an mabawasan an kasakitan tulos-tulos. Ibahan nindo ako giraray sa pagbaklay na ini.

Sa enot na sanggatos na aldaw, plano tang magduman sa hararayo asin sararadit na baranggay sa bansa, nganing aramon an mga bagay na gusto nindong masimbagam.

Ini an pinunan tang gibuhon sa satuyang distrito sa probinsya kan Camarines Sur—kun sain ako pinangaki, nagklase, nagpamilya, nagimata sa mga problema nin sosyudad asin kun sain napudpod an satong mga tsinelas sa pagsungkat nin mga marhay na solusyon sa kasakitan.

Hinihingowa ta na sa pagdara ta sa Opisina kan Bise Presidente sa saindong mga barangay, mas mamamati nindo na yaon an gobyerno para saindo.

Asin kun mamati nindo iyan, magkakaigwa man kita nin inspirasyong pùnan an pagbabago kan sadiri.

Nahiling ta ini sa mga paraoma asin mga parasira na satuyang natabangan, sa kada inabusong agom na natawan tang kusog, o sa kada katutubo o obrerong nakaibanan.
Ano man na pagbabago sa satong banwaan nagpupuon sa pagpupursige kan kan kada Pilipino.

Asin kun nagkakasararo kita, mayong imposible.

Sabi ngani ni Jesse kan buhay pa siya: “What brings us together as a nation is far more powerful than what pulls us apart.”

Sa panahon nin labi-labing pagkabaranga, ang pagkasararo kan banwaan an solamenteng pag-asa. Iba iba man ang satong pigharalian, sararo an satuyang kamawotan: na an kada pamilyang Pilipino mabuhay nin may dignidad.

An mumentong ini an puon nin sarabay na pag-otob sa kamawotang ini.

Dios mabalos saindo gabos asin mabuhay an Pilipinas.